Οι απεργίες και οι μαζικές διαμαρτυρίες αυτής της εβδομάδας έχουν δώσει μια εντυπωσιακή επίδειξη των τεράστιων δυνατοτήτων της δύναμης της Ελληνικής εργατικής τάξης.Οι εργαζόμενοι σταμάτησαν τα πάντα σε ολόκληρη σχεδόν τη χώρα για 48 ώρες, με όλες σχεδόν τις κρατικές επιχειρήσεις και πολλές ιδιωτικές εταιρείες σε απεργία. Εκατοντάδες χιλιάδες ξεχύθηκαν στους δρόμους για να εκφράσουν την αποφασιστικότητα τους να αντισταθούν στα μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που οδηγούν τη χώρα στον αφανισμό και ανεβάζουν την ανεργία σε επίπεδα ρεκόρ.
Η έκταση αυτών των διαμαρτυριών δείχνει ότι η εργατική τάξη είναι μια κοινωνική δύναμη ικανή να νικήσει τόσο τις κοινωνικές επιθέσεις που υπαγορεύονται από την κυβέρνηση και την Ε.Ε. όσο και τις φασιστικές συμμορίες που έχουν τρομοκρατήσει τους μετανάστες τις τελευταίες εβδομάδες. Αυτό ισχύει όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά επίσης για την Ισπανία και την Πορτογαλία, όπου μαζικές διαμαρτυρίες έχουν γίνει τις τελευταίες εβδομάδες, και σε όλες τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Ωστόσο, υπάρχει ένα βαθύ χάσμα ανάμεσα στα συμφέροντα και τις επιθυμίες των Ελλήνων εργαζομένων και τις πολιτικές των συνδικάτων και των πολιτικών τους συμμάχων, που έχουν επιδιώξει την κάμψη του κινήματος της εργατικής τάξης, περιορίζοντας τις μαζικές απεργίες σε βραχυπρόθεσμες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και εξασφαλίζοντας όσο είναι δυνατό ότι δεν θίγουν τα ουσιαστικά συμφέροντα του Ελληνικού και ξένου κεφάλαιου.
Οι πολιτικοί σύμμαχοι των συνδικάτων, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες ψευτο-αριστερές δυνάμεις, είναι εντελώς αντίθετοι σε κάθε γνήσια πάλη για να ηττηθούν τα δρακόντια μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται στην εργατική τάξη. Είναι ενάντια στην ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά και απορρίπτουν κάθε ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς την οποία καμμία πραγματική πάλη για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων δεν είναι δυνατή.
Μπαίνουν μπροστά στις διαμαρτυρίες για να τις εμποδίσουν να βάλουν σε κίνδυνο την κυβέρνηση ή τη συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. Τόσο οι ηγέτες των συνδικάτων όσο και ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, έχουν επανειλημμένα τονίσει ότι θα κρατήσουν την Ελλάδα μέσα στην Ε.Ε. όποιες και να είναι οι συνέπειες και θα εγγυηθούν την αποπληρωμή του χρέους της Ελληνικής κυβέρνησης στις διεθνείς τράπεζες.
Παρά τις ιστορικές διαφορές ανάμεσα στην Ευρώπη της δεκαετίας του 1930 και την κατάσταση στην Ελλάδα και γενικότερα σε όλη την Ευρώπη σήμερα, τα μαθήματα εκείνης της περιόδου και συγκεκριμένα η προδοσία των μαζικών αγώνων της εργατικής τάξης από το Σταλινικό Λαϊκό Μέτωπο είναι ζωτικής σημασίας. Η καθυπόταξη του κινήματος των εργαζομένων στα κόμματα και τους θεσμούς του «δημοκρατικού κράτους» και τα ταξικά συμφέροντα που εξυπηρετούσαν εμπόδισαν την εργατική τάξη να προτείνει τη δική της, σοσιαλιστική, λύση στην κρίση που δημιούργησε ο καπιταλισμός. Καθώς δεν υπήρχε μια αποφασιστική ηγεσία από την εργατική τάξη, άνοιξε ο δρόμος για να αναπτυχθούν η ακροδεξιά και οι φασίστες, με τη συνδρομή και τη συμπαράσταση της αστικής τάξης και του κρατικού μηχανισμού.
Υπάρχει και πάλι σήμερα ο κίνδυνος ότι ο πολιτικός ασφυκτικός κλοιός που ασκείται από τα συνδικάτα και τους πολιτικούς τους σύμμαχους πάνω στους εργαζόμενους οδηγεί στην ανάπτυξη δεξιών δυνάμεων.
Ενώ είναι ικανές να διεξάγουν βίαιες επιθέσεις στους δρόμους της Ελλάδας, με την υποστήριξη της αστυνομίας, οι φασιστικές συμμορίες της Χρυσής Αυγής είναι αριθμητικά μικρές σε σύγκριση με τις μάζες που κινητοποιήθηκαν από την εργατική τάξη.
Ωστόσο, η ιστορική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού και τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται από την Ε.Ε. επιταχύνουν γοργά τη φθορά της Ελληνικής κοινωνίας. Πλατιά τμήματα της εργατικής τάξης και της μεσαίας τάξης βυθίζονται τώρα στη φτώχια. Η ταξική σύγκρουση εντείνεται. Εάν δεν μπορέσει η εργατική τάξη να δείξει ένα δρόμο έξω από την κρίση υπάρχει ο κίνδυνος ότι απελπισμένα στρώματα της μεσαίας τάξης θα προσανατολιστούν προς τα δεξιά. Τα αυξανόμενα ποσοστά υποστήριξης για τη Χρυσή Αυγή, η οποία έχει ήδη 18 έδρες στη βουλή, δείχνουν ότι αυτός ο κίνδυνος δεν είναι απλά υποθετικός.
Οι άγριες επιθέσεις που έχουν διεξαχθεί ενάντια στην Ελληνική εργατική τάξη μαζί με την απειλή του φασισμού και της δικτατορίας είναι το αποτέλεσμα πολιτικών που έχουν διαμορφωθεί όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά πιο ουσιαστικά από ολόκληρη την Ευρωπαϊκή τάξη οργανωμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι καταδιώκονται για να πληρώσουν για την κρίση του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού στο σύνολο του. Η υπεράσπιση των κοινωνικών και των πολιτικών τους δικαιωμάτων είναι ένα πανευρωπαϊκό ζήτημα, που απαιτεί την κινητοποίηση όχι μόνο της Ελληνικής εργατικής τάξης, αλλά τψν εργαζόμενων στη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Βρετανία και σε ολόκληρη την ήπειρο σε μια ενωμένη πάλη ενάντια στον καπιταλισμό.
Το κλειδί στην κατάσταση στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη είναι η ανάπτυξη ενός ανεξάρτητου επαναστατικού κινήματος της εργατικής τάξης. Αυτό απαιτεί μια πολιτική ρήξη με τα συνδικάτα και τους ψευτο-αριστερούς πολιτικούς τους σύμμαχους που θα κάνουν ό,τι μπορούν για να καταπνίξουν ένα τέτοιο κίνημα και να προσδέσουν τους εργαζόμενους πάνω στην άρχουσα τάξη και τους θεσμούς της.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι πρέπει να οργανωθούν ανεξάρτητα από τα συνδικάτα και τους πολιτικούς τους σύμμαχους. Πρέπει να χτίσουν επιτροπές δράσης για να υπερασπίσουν τις δουλιές και τα κοινωνικά δικαιώματα, να οργανώσουν την προστασία ενάντια στις φασιστικές επιθέσεις και να ενώσουν όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης. Πρέπει να αγωνιστούν για μια εργατική κυβέρνηση, η οποία θα απαλλοτριώσει τις μεγάλες εταιρείες και τις τράπεζες και θα αναδιοργανώσει την οικονομία για να υπηρετήσει τις κοινωνικές ανάγκες όλου του πληθυσμού μάλλον παρά την επιδίωξη του κέρδους από τη διεθνή και εγχώρια χρηματοπιστωτική αριστοκρατία.
Για να εφαρμοστεί ένα τέτοιο πρόγραμμα, ένα νέο επαναστατικό κόμμα πρέπει να ιδρυθεί, ένα Ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Επιτροπής της Τέταρτης Διεθνούς. Η Διεθνής Επιτροπή ενσωματώνει την ιστορική συνέχεια του Μαρξιστικού, Τροτσκιστικού κινήματος. Αγωνίζεται για ένα διεθνές σοσιαλιστικό πρόγραμμα και για την ανατροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και για την οικοδόμηση των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης.
9 Νοεμβρίου 2012