Η ακόλουθη ομιλία δόθηκε από τη Τζούλι Χάιλαντ, βοηθό εθνική γραμματέα του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ισότητας (Βρετανία), προς το Διεθνές Διαδικτυακό Συλλαλητήριο της Πρωτομαγιάς που έγινε την 1 Μαΐου 2016.
Υπάρχει μια τρομερή αναλογία στο γεγονός ότι τα σχόλια μου γίνονται λίγες μόνο μέρες μετά την επιβεβαίωση ότι μέχρι 500 πρόσφυγες πνίγηκαν στη Μεσόγειο όταν το σκάφος που τους μετέφερε από τη Βόρεια Αφρική στην Ιταλία ανατράπηκε στα ανοιχτά της θάλασσας μέσα στη νύχτα.
Η εκδήλωση της Πρωτομαγιάς τον περασμένο χρόνο έγινε λίγο αφού ο κόσμος έμαθε με φρίκη ότι 800 μετανάστες, στοιβαγμένοι μέσα σε ένα μικρό αλιευτικό σκάφος, είχαν πνιγεί προσπαθώντας μια παρόμοια διαδρομή όταν το σκάφος τους βυθίστηκε λίγο έξω από το ιταλικό νησί της Λαμπεντούσα.
Ενώ η τραγωδία της Λαμπεντούσα προκάλεσε βαθύ κλονισμό και συμπάθεια παντού στον κόσμο, η είδηση των τελευταίων θανάτων ελάχιστα δημοσιεύτηκε, και μάλιστα διαψεύστηκε, για μέρες.
Η εξαφάνιση της είδησης ήταν σκόπιμη. Οι πνιγμοί στη Λαμπεντούσα έριξαν φως στις ανθρώπινες επιπτώσεις αυτού που έχουμε περιγράψει σαν εποχή αδιάκοπου πόλεμου.
Όλες οι ανθρωπιστικές προφάσεις που χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Λιβύη, τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και αλλού αποκαλύφθηκαν σαν ψέματα. Όχι μόνο δεν αληθεύει ο ισχυρισμός ότι προστατεύουν τους πληθυσμούς αυτών των χωρών, αλλά τους έχουν καταστήσει παράπλευρες απώλειες στις συνεχώς κλιμακούμενες προσπάθειες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να ξαναμοιράσουν μεταξύ τους τον κόσμο και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του.
Το αποτέλεσμα είναι ότι υπάρχουν περισσότεροι πρόσφυγες σήμερα στον κόσμο όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία. Εξήντα εκατομμύρια περίπου άνθρωποι που συνεχώς πληθαίνουν έχουν εκτοπιστεί βίαια. Ο ένας στους 122 ανθρώπους πάνω στον πλανήτη είναι τώρα ουσιαστικά πρόσφυγας, οι περισσότεροι από τους μισούς είναι κάτω των 18 ετών. Ένας μεγάλος αριθμός είναι παγιδευμένος σε τεράστια προσφυγικά στρατόπεδα στην Ιορδανία και την Τουρκία σε τρομερές συνθήκες.
Γι’αυτό το λόγο, στους 12 μήνες από τους πνιγμούς στη Λαμπεντούσα, έχει καταβληθεί κάθε προσπάθεια να καταπνιγεί και να απομονωθεί η συμπάθεια για τα δεινά των προσφύγων και των μεταναστών.
Αυτό έχει πάρει διάφορες μορφές. Η κυβερνώσα ελίτ και οι απολογητές της στα μέσα ενημέρωσης έχουν κατασκευάσει περιστατικά – όπως οι δήθεν σεξουαλικές επιθέσεις στην Κολωνία την παραμονή της Πρωτοχρονιάς – για να ενθαρρύνουν τα πλέον δεξιά και φασιστικά στοιχεία.
Κατόπιν μας έχει προσφερθεί το θέαμα της φράου Μέρκελ, μεταπλασμένη σαν ο προστάτης άγιος των προσφύγων και των «ανοικτών συνόρων.» Αλλά η μέθοδος που προτιμά για να επιλύσει αυτό που αποκαλείται μεταναστευτικό πρόβλημα έχει αποδειχθεί τελικά ότι είναι ακριβώς το ίδιο δρακόντεια με αυτή των κατ’όνομα αντιπάλων της. Αυτό φαίνεται, με τον πιο αξιοσημείωτο τρόπο, στην αισχρή συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις τουρκικές αρχές για την μαζική απέλαση των μεταναστών από την Ευρώπη.
Βέβαια, τα μέτρα ενάντια στους μετανάστες δεν είναι καθόλου ένα αποκλειστικά ευρωπαϊκό φαινόμενο. Στην Αμερική ο ρεπουμπλικάνος προεδρικός υποψήφιος Ντόναλντ Τραμπ απειλεί να απαγορεύσει την είσοδο των μουσουλμάνων στις ΗΠΑ και έχει αναγγείλει την πρόθεση του να χτίσει ένα τείχος στα σύνορα ΗΠΑ/Μεξικού.
Αλλά αυτό που ο Τραμπ απαιτεί προκλητικά, η ευρωπαϊκή αστική τάξη το κάνει πραγματικότητα. Περίπου 1200 χιλιόμετρα (750 μίλια) περίφραξης κατά των μεταναστών βρίσκεται σήμερα υπό κατασκευή στην Ευρώπη, απόσταση που ισοδυναμεί με το μισό μήκος των συνόρων της Αμερικής με το Μεξικό. Το δικαίωμα ελεύθερης μετακίνησης, τουλάχιστο για τους εργαζόμενους και τις οικογένειες τους, είναι όλο και περισσότερο δίχως νόημα καθώς τα εθνικά σύνορα επαναφέρονται και ισχυροποιούνται.
Το δικαίωμα ασύλου δεν υπάρχει πια στην Ευρώπη, καθώς η ΕΕ απελαύνει μαζικά τους πρόσφυγες πίσω στις πολεμικές περιοχές από όπου προσπαθούν να ξεφύγουν. Τίποτε δεν απομένει από τη δήθεν «εκπολιτιστική αποστολή» και τις φιλελεύθερες αξίες της ΕΕ που διακηρύχτηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αντίθετα, η Ευρώπη μοιάζει και πάλι με τη δεκαετία του 1930: Τα θύματα του πολέμου και των διωγμών οδηγούνται με τη βία μέσα σε πρόχειρους καταυλισμούς χωρίς επαρκή τροφή και συνθήκες υγιεινής· τραίνα ξεφορτώνουν σε κάποια σύνορα μετανάστες που βρίσκονται σε φυγή όπου τους υποδέχονται με κλομπ, πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα· αριθμοί εγγραφής αποτυπώνονται πάνω στους βραχίονες των κρατούμενων και των φυλακισμένων· σκάφη εμποδίζονται, σπρώχνονται ή αφήνονται να βυθιστούν.
Τα δίχτυα των ψαράδων στη Μεσόγειο συνεχίζουν να ανασύρουν σώματα παιδιών με μια φρικιαστική κανονικότητα. Μόνο σε μια βιαστικά ετοιμασμένη γωνιά ενός νεκροταφείου στο Ιζμίρ της Τουρκίας έχουν θαφτεί τα απομεινάρια 400 περίπου προσφύγων, οι περισσότεροι ανώνυμοι. Εξήντα τοις εκατό είναι γυναίκες και παιδιά. Οι επιγραφές στους τάφους τους σταθερά επαναλαμβάνουν τα ίδια τραγικά στοιχεία – γεννήθηκε στη Συρία, πνίγηκε στη Μεσόγειο, θάφτηκε στην Τουρκία.
Ωστόσο μόλις την περασμένη εβδομάδα, το βρετανικό κοινοβούλιο άσκησε βέτο σε ένα ψήφισμα να επιτραπεί σε 3.000 μόνο ασυνόδευτα παιδιά, που βρίσκονται παγιδευμένα σε στρατόπεδα προσφύγων ή στους δρόμους της Ευρώπης, να έρθουν στη Βρετανία. Αυτό έγινε αφού είχαν συναντηθεί οι ηγέτες της Ευρώπης με τον πρόεδρο Ομπάμα για να καταστρώσουν σχέδια μιας νέας στρατιωτικής επέμβασης στη Λιβύη, που θα περιλαμβάνουν τεράστια στρατόπεδα κράτησης για τα θύματα της βίας τους.
Πώς είναι δυνατή μια τόσο τεράστια οπισθοδρόμηση σε μια ήπειρο που γνωρίζει πολύ καλά τη φρίκη του εθνικισμού, της ξενοφοβίας και του πόλεμου;
Εδώ η ψευτο-αριστερά παίζει τον πιο κρίσιμο πολιτικό ρόλο. Για δεκαετίες, αυτές οι οργανώσεις διακήρυσσαν τον αντι-ρατσισμό τους. Τώρα ο καθηγητής Σλάβο Ζίζεκ, ο αγαπημένος του μεταμοντέρνου ανορθογισμού, απαιτεί την στρατιωτικοποίηση των συνόρων της Ευρώπης, επιμένοντας ότι «η Ευρώπη πρέπει να εγκαταλείψει αυτό το φιλελεύθερο όνειρο ότι μπορούμε να έχουμε διαφορετικές κουλτούρες που απλά συνυπάρχουν.»
Ο Ζίζεκ είναι ένα μόνο παράδειγμα αυτού που έχει χαρακτηριστεί από το WSWS σαν η μεταμόρφωση ψευτο-αριστερών ιδεολόγων σε ανοιχτούς δεξιούς. Αυτό το δύσοσμο πολιτικό στρώμα, που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των πιο εύπορων στρωμάτων των μεσαίων τάξεων, κατευθύνεται όλο και πιο ανοικτά ενάντια στην εργατική τάξη.
Οι καταγγελίες του Ζίζεκ εφαρμόζονται στην πράξη από τους πολιτικούς ομολόγους του στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, στους οποίους η EE έχει αναθέσει την αναγκαστική και βίαια απέλαση των προσφύγων στην Τουρκία.
Παρόμοια στην Ισπανία, το Ποδέμος έβαλε την υπογραφή του στη συμφωνία απέλασης της ΕΕ με την Τουρκία. Χωρις την υποστήριξη του, η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, που χρειαζόταν την έγκριση όλων των κρατών μελών της ΕΕ, δεν θα μπορούσε να έχει ενεργοποιηθεί.
Και με αυτό τον τρόπο οι μαζικές απελάσεις που βρίσκονται τώρα σε εξέλιξη, οι οποίες έχουν καταδικαστεί από τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως παραβίαση του διεθνούς δίκαιου, είναι άμεσα η ευθύνη – πρακτικά και πολιτικά – των ψευτο-αριστερών συνασπισμών στην Ελλάδα και την Ισπανία.
Στη Γερμανία ο Μπόντο Ράμελο, ηγέτης του Αριστερού Κόμματος και πρωθυπουργός της Θουριγγίας, διευθύνει τις απελάσεις των προσφύγων, κυρίως από τα Βαλκάνια. Περίπου 460 άτομα έχουν απελαθεί μέχρι τώρα αυτό τον χρόνο, πολλοί έχοντας υποστεί εφόδους στη μέση της νύχτας.
Και στη Βρετανία, μια συναίνεση παίρνει γρήγορα μορφή ανάμεσα στο Εργατικό Κόμμα του Κόρμπιν και τους ψευτο-αριστερούς υποστηρικτές του ότι η ελευθερία μετακίνησης πρέπει να περιοριστεί.
Αυτές οι οργανώσεις είναι πλήρως συνένοχες στα εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα που διαπράττονται τώρα στην Ευρώπη.
Η μοίρα των μεταναστών και των προσφύγων είναι μια φρικτή εκδήλωση της βαρβαρότητας και του παραλογισμού του καπιταλιστικού συστήματος του κέρδους. Η υπεράσπιση τους είναι το θεμελιακό σημείο αναφοράς του σοσιαλιστικού κινήματος. Μπορεί να υλοποιηθεί μόνο μέσα από την ανάπτυξη της επαναστατικής αντίστασης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον μιλιταρισμό, βασισμένης στην εργατική τάξη. Αυτό είναι το έργο στο οποίο η Τέταρτη Διεθνής είναι ταγμένη αυτή την Πρωτομαγιά. Κάνω έκκληση σε όλους σας να προσχωρήσετε σε αυτή την ζωτικής σημασίας πάλη.
7 Μαΐου 2016