Την περασμένη Τετάρτη, ο πρόεδρος του συνδικάτου Ενωμένων Εργατών Αυτοκινητοβιομηχανίας (United Auto Workers – UAW) συναντήθηκε με τον Αμερικάνο Πρ. Ντόναλντ Τραμπ και τους διευθύνων συμβούλους των τριών μεγαλύτερων αμερικάνικων αυτοκινητοβιομηχανιών για να προωθήσουν ένα αντιδραστικό πρόγραμμα ακραίου οικονομικού εθνικισμού, κορπορατισμού και πολέμου.
Η εκδήλωση ήταν μια ομιλία σε μορφή καμπάνιας του Τραμπ ενώπιων των γραφειοκρατών του UAW και ενός τμήματος των εργατών που μεταφέρθηκαν με ναυλωμένα λεωφορεία στο αποχαρακτηρισμένο εργοστάσιο αυτοκινήτων Ουίλοου Ράν στην Yψηλάντη, προάστιο του Ντιτρόιντ.
Ο Τραμπ επανέλαβε τη φασιστίζουσα θεματική της εναρκτήριας ομιλίας του για την προεδρία, με σημαντική έμφαση στην ενότητα των εργαζόμενων, των εργοδοτών και του κράτους για την υπεράσπιση του «εθνικού συμφέροντος» και την εναντίωση τους προς τους αλλοδαπούς. «Με αυτόν το τρόπο θα πετύχουμε και θα αναπτυχθούμε μαζί – Οι Αμερικάνοι εργάτες και οι αμερικάνικες επιχειρήσεις πλάι πλάι», ανήγγειλε ο πρόεδρος. «Κανείς δεν μπορεί να μας νικήσει, παιδιά. Κανείς δεν μπορεί να μας νικήσει. Γιατί ανεξάρτητα από το αν είμαστε πλούσιοι ή φτωχοί, νέοι ή γέροι, μαύροι ή καφετί ή λευκοί, αιμορραγούμε όλοι το ίδιο κόκκινο αίμα των πατριωτών.»
Για την ακρίβεια, κατά την διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, ο Τραμπ μπόρεσε να εκμεταλλευθεί της πολιτικές διασυνδέσεις του εκατομμυριούχου πατέρα του και να βεβαιωθεί πως καθόλου από το «κόκκινο αίμα» του δεν θα χυνόταν σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κόστισε τις ζωές 58.000 Αμερικάνων – κυρίως φτωχών και εργατικής τάξης – και πάνω από 3 εκατομμυρίων Βιετναμέζων.
Ο Τραμπ έκανε σαφή την φιλοπόλεμη ουσία της κορπορατιστικής ιδεολογίας του, που δολίωςισχυρίζεται πως οι επιχειρήσεις, το καπιταλιστικό κράτος και η εργατική τάξη έχουν κοινά συμφέροντα. Χαιρέτισε ως το μοντέλο για σήμερα την ενωμένη προσπάθεια των αυτοκινητοβιομηχανιών, του UAW και του κράτους για την παραγωγή των βομβαρδιστικών αεροσκαφών Β-24 – στο πλέον-κλειστό εργοστάσιο – κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
«Κατά τη μέγιστη παραγωγή», είπε ο Τραμπ, «ακούστε αυτό – δεν είναι η χώρα που παρακολουθούμε τα τελευταία 20 χρόνια – κατασκευάζανε ένα Β-24 κάθε ώρα. Δεν το ακούμε αυτό. Δεν το ακούμε πια αυτό, έτσι δεν είναι;»
Απειλητικά υπαινισσόμενος τα πλάνα του για μαζική στρατιωτική ανάπτυξη, συνέχισε: «Θα επιστρέψουμε. Θα επιστρέψουμε σύντομα.»
Ο επικεφαλής του UAW σηματοδότησε την υποστήριξη του σε αυτές τις πολιτικές εμφανιζόμενος σε ένα πάνελ με τον Τραμπ και τα αφεντικά της αυτοκινητοβιομηχανίας πριν από την ομιλία του προέδρου. Ο Ουίλλιαμς ήταν καθισμένος χαρακτηριστικά ανάμεσα στον άκρα δεξιό εκατομμυριούχο Τραμπ και τον διευθύνων σύμβουλο της Φόρντ Μαρκ Φίλντς.
Τον προηγούμενο μήνα ο πρόεδρος του UAW δήλωσε την υποστήριξη του στην ατζέντα εμπορικού πολέμου του Τραμπ ενάντια στην Κίνα και το Μεξικό και ανακοίνωσε πως το UAW θα αναβιώσει την καμπάνια του «Αγοράστε Αμερικάνικα». «Είναι ο πρώτος πρόεδρος που έχει ασχοληθεί με αυτό το θέμα», είπε ο Ουίλλιαμς. «Θα πρέπει να τον συγχαρώ για αυτό.»
Ο πρόεδρος του AFL-CIO (American Federation of Labor and Congress of Industrial Organizations), τη μεγαλύτερη ομοσπονδία συνδικάτων στην Αμερική, Ρίτσαρντ Τράμκα, ο οποίος συμμετέχει στο πάνελ Πρωτοβουλία για την Δημιουργία Εργασίας του Τραμπ, υποσχέθηκε να συνεργαστεί μαζί του στην προώθηση του οικονομικού εθνικισμού και την επίθεση ενάντια σε μετανάστες εργάτες.
Η τελευταία καμπάνια «Αγοράστε Αμερικάνικα» του UAW τις δεκαετίες του '80 και '90 συμπεριλάμβανε συνδικαλιστικά στελέχη να απαγορεύουν σε αυτοκίνητα Γιαπωνέζικης και Ευρωπαϊκής κατασκευής να σταθμεύουν σε χώρους στάθμευσης του συνδικάτου, σπάζοντας τα παρμπρίζ και πυροδοτώντας τέτοιο μίσος που ο Βίνσεντ Τσίν, ένας Κινέζο-Αμερικανός εργάτης από το Ντιτρόιντ, δολοφονήθηκε από έναν επιστάτη της Κράισλερ.
Τα αποτελέσματα της προηγούμενης προσπάθειας του UAW να προωθήσει Αμερικάνικο εθνικισμό μπορεί να τα δει κανείς στα κλειστά εργοστάσια και τις ερημωμένες πόλεις της πρώην αυτοκίνητο-παραγωγής των Μεσοδυτικών πολιτειών. Υπό το κορπορατιστικό λάβαρο συνεργασίας της διοίκησης, το συνδικάτο συνεργάστηκε με επιχειρήσεις για να επιβάλει το κλείσιμο μονάδων παραγωγής, μαζικές απολύσεις και περικοπές εισοδημάτων με επιχείρημα την προώθηση της ανταγωνιστικότητας των Αμερικάνικων αυτοκίνητο-παραγωγών ενάντια στους ανταγωνιστές τους απ’ το εξωτερικό.
Η εκδήλωση της Τετάρτης υπογράμμισε μια βασική πραγματικότητα: Η άκρα δεξιά εθνικιστική ιδεολογία του Τραμπ και του επικεφαλής στρατηγικού αναλυτή του, πρώην γενικού διευθυντή των Breitbart News (Μπράϊτμπαρτ Νιούζ) Στίβεν Μπάνον, είναι και η ιδεολογία του UAW, του AFL-CIO και των επίσημων συνδικάτων στο σύνολο τους. Όλοι τους προσπαθούν να εκτρέψουν την κοινωνική οργή των εργαζόμενων για την αποβιομηχανοποίηση, την ανισότητα και τον αφανισμό του βιοτικού τους επιπέδου μέσα απ’ την ώθηση στην ξενοφοβία και τον μιλιταρισμό.
Τα συνδικάτα, συντονισμένα με τον Μπάνον, επιμένουν στην ανάγκη για εθνική ενότητα, ώστε οι Αμερικάνικες επιχειρήσεις να κυριαρχήσουν επί των ξένων ανταγωνιστών τους. Αυτό απαιτεί την κατάπνιξη του ταξικού αγώνα. Η ηγεσίες των συνδικάτων κατευθύνουν τους εργάτες στη λάθος κατεύθυνση, προωθώντας το ψέμα πως τα προβλήματα τους δεν τα δημιουργεί ο καπιταλισμός, αλλά οι μετανάστες εργάτες και η κλοπή του Αμερικάνικου πλούτου από ξένες δυνάμεις (και εργάτες) επωφελούμενοι άδικες πολιτικές εμπορίου.
Αυτός ο εναγκαλισμός του κορπορατισμού από το UAW δεν είναι μια νέα εξέλιξη. Είναι το αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης διαδικασίας που έχει επεκταθεί στη διάρκεια πολλών δεκαετιών.
Ο Λέον Τρότσκι προειδοποίησε για τον κίνδυνο ενσωμάτωσης των συνδικάτων στο κράτος ήδη από την αρχή του CIO (Συνέδριου Βιομηχανικών Οργανώσεων) στα τέλη του '30 και τις αρχές του '40, ακριβώς τον καιρό που η αντισοσιαλιστική γραφειοκρατική ηγεσία σύνδεε τα νέα βιομηχανικά συνδικάτα με τον πρόεδρο Φράνκλιν Ρούσβλετ και το Δημοκρατικό κόμμα.
«Η ένταση των ταξικών αντιθέσεων σε κάθε χώρα και η εντατικοποίηση των ανταγωνισμών ανάμεσα στα έθνη, δημιουργούν μια κατάσταση όπου ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός μπορεί να ανεχτεί (δηλαδή για μια ορισμένη στιγμή) τη ρεφορμιστική γραφειοκρατία μόνο αν αυτή ενεργεί άμεσα σαν ένας μικρός αλλά δραστήριος μέτοχος στις ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις του, στα σχέδια και τα προγράμματα του τόσο μέσα στην ίδια τη χώρα όσο και στον παγκόσμιο στίβο.» (Τα συνδικάτα στην εποχή της ιμπεριαλιστικής παρακμής, Λέον Τρότσκι, 1940)
Κατά τη διάρκεια και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο πρόεδρος του UAW Βάλτερ Ρόϊτερ έπαιξε έναν συγκεκριμένο αντιδραστικό ρόλο στην αντικομμουνιστική εξέλιξη του συνδικάτου. Προώθησε και υπέγραψε μια δέσμευση μη-απεργίας και εγγυήθηκε την συνεργασία του συνδικάτου στην πολεμική προσπάθεια με αντάλλαγμα την διαγραφή χρεών και την ιδρυματοποίηση των συνδικάτων από το κράτος. Μετά τον πόλεμο, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία διεξήγαγε μια σφοδρή εκκαθάριση των αριστερών αγωνιστών του συνδικάτου ενόσω υποστήριζε ενεργά τον Αμερικάνικο Ιμπεριαλισμό και τον Ψυχρό Πόλεμο. Η συγχώνευση του CIO με το AFL το 1955 καθιέρωσε την άμυνα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού ως την επίσημη πολιτική του συνδικάτου.
Η εξέλιξη του συνδικαλιστικού κορπορατισμού επιταχύνθηκε παράλληλα με την ύφεση της διεθνής οικονομικής θέσης του Αμερικάνικου καπιταλισμού και την άνοδο των Ευρωπαϊκών και Ασιατικών αντιπάλων των τριών μεγαλύτερων αυτοκίνητο-παραγωγών. Η καθιέρωση επιτροπών συν-διαχείρισης, όπως και διάφορα μαύρα ταμεία, αποτελούσαν μέρος μιας προσπάθειας εξάλειψης της ταξικής συνείδησης και να υποτάξουν τους εργάτες απόλυτα στις επιταγές των επιχειρήσεων και της κυβέρνησης.
Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του '80, κάθε μορφή αντίστασης συνετρίβη με την συνεργασία των συνδικάτων. Ένα σημαντικό σημείο καμπής ήταν η απόλυση και αμαύρωση των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας του PACTO, των οποίων η πικρή απεργία έσπασε με την συμβολή των γραφειοκρατών του AFL-CIO και του UAW. Το PACTO ακολούθησαν μια σειρά από πικρές και συχνά βίαιες απεργίες, συμπεριλαμβανομένου αυτές του Phelps Dodge, Continental Airlines, Greyhound, Hormel και AT Massey Coal, εκ των οποίων όλες απομονώθηκαν και προδόθηκαν από τις διοικήσεις των συνδικάτων. Οι γραφειοκράτες ισχυρίστηκαν πως σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης, απεργίες και εργασιακές δράσεις θα έπρεπε να κατασταλούν προκειμένου να εξασφαλισθεί το κέρδος των Αμερικάνικων επιχειρήσεων.
Αναλύοντας το συμβόλαιο του 1984 μεταξύ του UAW και της Τζένεραλ Μότορς, το οποίο καθιέρωσε τις νομικές και τεχνικές βάσεις για την άμεση συνεργασία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας με τις επιχειρήσεις και το κράτος, η Workers League (Λίγκα των Εργατών), ο πρόδρομος του Socialist Equality Party (Σοσιαλιστικό Κόμμα Ισότητας) στην Αμερική, έγραψε: «Η άσκηση αντικομουνισμού είναι μια κορπορατιστική συμμαχία με τα αφεντικά της αυτοκινητοβιομηχανίας ενάντια στους εργαζόμενους σε αυτή, την εγκατάλειψη κάθε άμυνας αυτών που κερδήθηκαν από το συνδικάτο τα τελευταία 50 χρόνια, την παράδοση των θέσεων εργασίας, μισθών, επιδομάτων και κανόνων εργασίας. Είναι ένα απόλυτο ξεπούλημα και προδοσία των ανεξάρτητων συμφερόντων της εργατικής τάξης, με σκοπό την προστασία του καπιταλιστικού συστήματος.»
Στελεχωμένα και διοικούμενα από δεξιούς γραφειοκράτες, τα συνδικάτα είναι σήμερα μια άγρια βιομηχανική αστυνομική δύναμη που συνεργάζεται με την κυβέρνηση και τις επιχειρήσεις για την καταστολή του ταξικού αγώνα. Είναι τα άμεσα όργανα για τη επιβολή περικοπών σε μισθούς, συντάξεις και παροχών υγείας. Το εισόδημα των ηγετικών γραφειοκρατών και των βοηθών τους, που μπορεί να φτάσει και τα έξι ψηφία, εξαρτάται απόλυτα από αυτή την παρασιτική συμφωνία.
Το UAW δεν έχει καλέσει τους εργάτες σε γενική εθνική απεργία εδώ και σχεδόν 40 χρόνια. Κάποτε γεγονός της καθημερινότητας, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από το προσκήνιο. Περιορισμένες και εσκεμμένα απομονωμένες απεργίες οργανώνονται περιστασιακά για να διχάσουν την εργατική τάξη και να φθείρουν και να λιμοκτονήσουν μαχητικούς εργάτες στο να παραδοθούν στις εταιρικές απαιτήσεις. Επομένως δεν αποτελεί έκπληξη, η πλέον ξεκάθαρη και άμεση συνεργασία των συνδικάτων με τις επιθέσεις των επιχειρήσεων στην επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου και το κλείσιμο εργοστασίων, να συνοδεύεται από την δραστική μείωση των μελών τους.
Η εμφάνιση του Ουίλλιαμς μαζί με τον Τραμπ αποτελεί μόνον την τελευταία επιβεβαίωση της διορατικής ανάλυσης του Socialist Equality Party για τα συνδικάτα.
Η πραγματικότητα είναι πως οι εργαζόμενοι βρίσκονται να μην έχουν καμιά αντιπροσώπευση στον αγώνα τους για αξιοπρεπείς μισθούς και εργασιακές συνθήκες. Ο ρόλος των συνδικάτων ως μια βιομηχανική αστυνομική δύναμη και η ξεκάθαρη ευθυγράμμιση τους με τις φασιστιζούσες πολιτικές της διακυβέρνησης Τραμπ εγείρουν απότομα την ανάγκη να χτιστούν οργανωτικές επιτροπές σε κάθε εργασιακό χώρο, που μπορούν να αναλάβουν από τα χέρια της γραφειοκρατίας τον αγώνα για την προάσπιση των θέσεων εργασίας και το βιοτικό επίπεδο και να θέσουν την πρωτοβουλία ξανά στα χέρια της εργατικής τάξης.
Αυτός ο βιομηχανικός αγώνας πρέπει να συνδυαστεί με μια ανεξάρτητη πολιτική στρατηγική, βασιζόμενος στην διάσπαση του συστήματος δυο κομμάτων των Αμερικάνικων επιχειρήσεων και το χτίσιμο ενός μαζικού σοσιαλιστικού κινήματος της εργατικής τάξης.