159. Wohlforth’un siyasi firarı, İşçiler Birliği’nin Troçkist bir örgüt olarak gelişiminde belirleyici bir dönüm noktası oldu. Wohforth’un istifası ve ardından kendi siyasi tarihini reddetmesi, yalnızca onun kişisel güçsüzlüğünü ifade etmiyordu. Bu, Amerikan küçük-burjuva radikalizmine özgü özelliklerin (özelikle, onun teorik tutarlılığa yönelik küçümsemesinin ve tarihe pragmatik şekilde dudak bükmesinin) somut örneğiydi. İşçiler Birliği, 1973-1974’te içinden geçtiği krizin, Wohlfort’un yanlışlarını eleştirmekten daha fazlasını gerektirdiğini fark etti. Böylece, Wohlforth'un istifasına ve DEUK’a yönelik suçlamasına yanıt olarak, Dördüncü Enternasyonal’in tarihinin kapsamlı bir yeniden incelenmesini başlattı. Dünya kapitalizminin ve uluslararası sınıf mücadelesinin nesnel gelişimi bağlamında Troçkist hareketin tarihsel deneyimlerine vurgu yapmak, İşçiler Birliği’nin asli ve ayırt edici özelliği olarak ortaya çıktı. İşçiler Birliği, tekrar tekrar, Marksist perspektifin ve işçi sınıfına stratejik yönelimin gelişmesinin, yalnızca Marksist hareketin tarihsel deneyimleri bütün ağırlığıyla günümüzdeki sosyo-ekonomik süreçlerin çözümlenmesine dahil edildiği ölçüde mümkün olduğunu vurguladı. İşçiler Birliği, Kasım 1978’deki perspektif kararında şunu belirtti:

Devrimci pratiğin temeli, işçi sınıfına iktidar mücadelesi açısından gerçek bir yönelimin olmazsa olmaz zemini, Uluslararası Komite’nin 1953’ten beri yaşadığı bütün tarihsel deneyimlerin eksiksiz özümsenmesidir. Troçkist kadroların eğitimi, yalnızca, partinin siyasi faaliyetinin her yönünü ve ayrıntısını, Uluslararası Komite’nin revizyonizme karşı verdiği kavgadan edinilmiş tarihsel kazanımlar üzerine yerleştirme mücadelesi içinde mümkündür. ^[96]

160. Doküman, bu bilinç ve Troçkist hareketin tarihsel deneyiminin sürekli yeniden incelenmesi ile hem faydacılığa karşı teorik mücadele hem de partinin işçi sınıfına pratik yönelimi arasındaki ilişkiyi açıklıyordu:

İşçi sınıfına gerçek bir yönelim, işçi sınıfının şimdiki mücadeleleri ve karşıtların birliği olarak devrimci parti ile sınıfın nesnel tarihsel deneyimlerinin ve Bolşevizmin gelişmesinin bütün içeriği arasındaki tarihsel sürekliliği koruma yönünde bilinçli mücadele dışında mümkün değildir.

Parti saflarında, dolayısıyla bizzat işçi sınıfı içinde faydacılığa karşı mücadele, yalnızca, onu, Parti’nin bütün faaliyetini, revizyonizme karşı mücadelenin tarihsel kazanımlarına, Troçki tarafından Dördüncü Enternasyonal’e bırakılmış olan devasa siyasi ve teorik sermayeye dayandırma bakış açısından hareketle ciddi biçimde başlatılabilir. Faydacılığa karşı mücadele, kadroların günlük pratikleri ile Troçkist hareketin yaşamış olduğu tarihsel deneyimler bütünü arasındaki doğrudan tarihsel bağları koruma mücadelesinden kopartıldığında, derhal, olabilecek en kısır ağız dalaşı biçiminde yozlaşır. Daha doğru bir ifadeyle, yalnızca faydacılığın bir başka türü haline gelir. ^[97]